Choroba psychiczna to nie powód do wstydu. To choroba, którą się leczy. Czy wstydzimy się złamanej ręki? Czy czekamy, aż kość sama się zrośnie? Nie. Idziemy do specjalisty, a potem z dumą nosimy kolekcję kolorowych podpisów na gipsie. Dlaczego osobie ze złamaną ręką, pomagamy bez chwili wahania, a odwracamy się od człowieka, który doświadczył kryzysu psychicznego? Odgradzamy się murem nieufności.
Co zrobić, żeby przeciwdziałać stygmatyzacji?
Żeby każdy zastanowił się dwa razy, zanim nazwie kogoś wariatem.
Zanim wycofa się ze znajomości, gdy usłyszy, że ktoś żyje z chorobą psychiczną?
Mówić głośno o zdrowiu psychicznym, nie unikać kontaktu z osobami po kryzysie. Posłuchać historii takiej osoby, np. tej: http://bit.ly/3VCM7Ib. Zobaczyć w nim człowieka, a nie jego chorobę.