Każdego roku w Polsce ponad pięć tysięcy osób odbiera sobie życie. Według danych Komendy Głównej Policji w tej grupie znajduje się około 100 dzieci i nastolatków do 18 r. ż. oraz ok. 350 nastolatków i młodych dorosłych między 19 a 24 r. ż.
Samobójstwo – podobnie jak każda nagła zewnętrzna przyczyna zgonu – wywołuje szok, bezradność, smutek, lęk, żal, tęsknotę, osamotnienie, poczucie winy, złość. Na przebieg żałoby po samobójstwie wpływają dodatkowo: dramatyczne okoliczności śmierci, jej gwałtowność, niekiedy bycie naocznym świadkiem, znalezienie ciała, konieczność przesłuchania przez policję, zabezpieczanie dowodów, zainteresowanie mediów, poszukiwanie racjonalnych wytłumaczeń i odpowiedzi na pytanie, dlaczego do tego doszło. Ponadto, tendencja do poszukiwania winnego i utrzymywanie, że można było wszystkiemu zapobiec, pogłębiają jeszcze bardziej tragiczny wymiar sytuacji.
W reakcji na samobójstwo konieczne jest podjęcie działań postwencyjnych (z ang. postvention – działanie po incydencie), czyli różnorodnych form pomocy, mających na celu wspieranie osób, które doświadczyły śmierci samobójczej kogoś bliskiego lub kogoś, kogo znały . Postwencję można rozumieć jako pierwszą linię obrony wobec negatywnych skutków samobójstwa, ponieważ udrażnia komunikację między osobami dotkniętymi tragicznym zdarzeniem, normalizuje możliwe, różnorodne reakcje na nietypowe okoliczności oraz mobilizuje do wzajemnego wspierania się w tych trudnych chwilach (James, Gilliland, 2008). Tym samym pomaga w szybszym odzyskaniu poczucia bezpieczeństwa, równowagi i sprawstwa. Postwencja jest zatem nieodzowną częścią działań na rzecz zapobiegania samobójstwom Jednak bardzo ważne jest przestrzeganie jej zasad, aby sytuacji dodatkowo nie pogorszyć (Callahan, 1996).
Dlatego też powstał ten przewodnik- pomaga nauczycielem, pedagogom i dyrektorom szkół przygotować się do działań w sytuacji samobójstwa w szkole.
Publikacja do pobrania pod adresem: